„Nocny Patrol” to audycja, która przez od 1995 do 2002 roku była nie tylko programem radiowym, ale i symbolem pewnej epoki. Zaczęło się to w 1992 roku od prostego pomysłu – przenieść na antenę to, co słychać w CB-radiu. Jeszcze zanim powstało Radio Klakson, a działo się to w Radiu Frank we Wrocławiu, pojawiła się idea, by połączyć dziennikarstwo z nocnymi wyprawami na autostradę A4. W tamtych czasach w Polsce dopiero rodziło się przekonanie, że kierowcy mogą tworzyć wspólnotę, dzielić się informacjami i wspierać na trasie. „Nocny Patrol” stał się miejscem, w którym anonimowi uczestnicy ruchu mogli się wypowiedzieć, a radio zaczęło pełnić rolę towarzysza w podróży. Czego nie chcę tu napisać – ta audycja miała również czysto osobiste fundamenty związane ze śmiercią na drodze, która dotknęła osobę bliską naszej redakcji z radia Frank. Ponad 30 lat później wiem, że bez tej wspólnej naszej młodzieńczej tragedii nigdy nie powstałby „Nocny Patrol” w Radiu Klakson. Te dwie sytuacje dzieło kilka lat. A jednak moc drogowego dramatu, jaka dotknęła młodych wówczas prezenterów z dawno zapomnianego Radia Frank wpłynęła na kształt programu w Klaksonie. I to jak!
Tworzenie programu wymagało nie tylko energii, ale też ogromnej dyscypliny. Nocne wyprawy na autostradę, zbieranie informacji, rozmowy z kierowcami i dyspozytorami przeplatały się z codziennymi obowiązkami w radiu. Często wyglądało to tak, że po całej nocy jazdy, z adrenaliną w żyłach, trzeba było natychmiast prowadzić inne audycje – jak listy przebojów czy pasma muzyczne. Taka logistyka i balansowanie między różnymi zadaniami były możliwe tylko dzięki młodzieńczej energii i pasji do mikrofonu Roberta Błaszczyka.
Były też momenty, które zostaną w pamięci na zawsze. Jednym z najbardziej zapadających w pamięć wspomnień była podróż z Nysy do Wrocławia w samych slipkach – mokre ubrania suszyły się na desce rozdzielczej. Po dotarciu do studia wystarczyło wskoczyć w wilgotne jeszcze skarpetki i zasiąść przed mikrofonem, jakby nic się nie wydarzyło. Takie chwile najlepiej oddają atmosferę tamtych lat – pełną improwizacji, poświęcenia i szaleństwa, bez którego trudno byłoby to wszystko unieść.
Ale „Nocny Patrol” to nie tylko wyzwania i odpowiedzialność. To także przeciwieństwo innych audycji – zwłaszcza list przebojów, takich jak PLP 50, PLP 30 czy PLP BIS. Prowadzone w duetach, pełne humoru i spontaniczności, były weekendową dawką rozrywki dla słuchaczy i okazją do odreagowania napięcia dla prowadzących po bardziej wymagających, nocnych programach. Śpiewane na żywo piosenki, rozmowy z dzwoniącymi słuchaczami, kartki pocztowe i faksy zalewające studio – wszystko to tworzyło niepowtarzalny klimat sobotnich audycji. Ta różnorodność – z jednej strony poważny, odpowiedzialny „Patrol”, a z drugiej lekka, rozrywkowa lista – budowała barwny obraz życia radiowego pełnego kontrastów.
Z perspektywy czasu widać, że to były lata pełne czegoś więcej niż tylko radiowych doświadczeń. „Nocny Patrol” uczył odpowiedzialności, refleksu i radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Listy przebojów z kolei pokazywały, jak nawiązywać kontakt ze słuchaczem, jak rozumieć jego emocje i potrzeby. Razem stały się fundamentem, na którym można było później budować inne ścieżki zawodowej kariery Roberta Błaszczyka – nawet w dziedzinach takich jak psychologia, gdzie kluczowe jest zrozumienie człowieka i jego przeżyć.
Dziś „Nocny Patrol” pozostaje w pamięci jako symbol tamtych lat – odwagi, poświęcenia i radiowej pasji. Dla jednych był źródłem informacji, dla innych towarzyszem w trasie, a jeszcze dla innych – po prostu częścią młodości spędzoną przy radiu. Dla autora – Roberta Błaszczyka – był szkołą życia, która pokazała, że radio to coś więcej niż fale eteru: to więź między ludźmi, których łączy wspólna droga – nawet jeśli trwa tylko kilka godzin nocnej podróży.
A na koniec w radiu po długiej zapowiedzi czas oczywiście na kolejny kawałek wytworni Erben Music. Trudno nie doszukiwać się tu pasji autora do twórczość Dawida Lyncha…
